ابن ابی عقیل، از فقهاى بزرگ امامیه و از مُتِكَلِّمین وارَسته قرن چهارم هجری قمری است كه معاصر با ثقةُ الاسلام كلينى بوده، و عصر غیبت صغری را درک کرده است.فقهای نامدار، یکصدا او را به فقاهت و اِحاطِه به عِلم کَلام توصیف کرده اند. رِجال شناسان شیعی نیز وِثاقَت وی را تأیید کرده‌اند.برخی وی را نخستین فقیه شیعه دانسته‌اند که در آغاز غیبت کبری فقه را تهذیب کرد و نظر اجتهادی را به کار بست و بحث در اصول را از فروع جدا ساخت.فقهای اِمامیّه مهمترین اثر او را کتاب «اَلمُتِمَسِّك بِحَبلِ آلِ الرَّسول صلی الله علیه و آله» دانسته اند.
ابن ابی عقیل محدّث
